سیر بهار این باغ از ما تمیز خواه است

اما کسی چه بیند آیینه بی نگاه است

در شبهه زار هستی تزویر می تراشیم

آبی که ما نداریم هرجاست زیر کاه است

گرد بنای عجز است زبر و بم تعین

تا پست شد نفس شد چون شد بلند آه ا ست

فقر و غنای هستی نامی ست هرزه مخروش

عمری ست بر زبانها درویش نیز شاه است

پرواز آرزوها ما را به خواری افکند

دودی که در سر ماست گر بشکند کلاه است

خواهی بر آسمان تاز، خواهی به خاک پرداز

ای گرد هرزه پرواز واماندگی پناه است

رنگی درین گلستان ، مقبول مدعا نیست

مژگان گشودن اینجا دست رد نگاه است

انکار درد ظلم است از محرمان الفت

تا آه عقده دل واکرد واه واه است

زاهد تو هم برافروز شمع غرور طاعت

رحمت درین شبستان پروانهٔ گناه است

جایی که حسن یکتا، دارد نقاب غیرت

آیینه داری ما حرف کتان و ماه است

با آفتاب تابان این سایه ها چه سازند

جرم فنای ما را آن جلوه عذرخواه است

تا زندگی ست زین بزم چون شمع بایدت رفت

ای مرده ی اقامت منزل کحاست راه است

از نقش این دبستان تا سرنوشت انسان

هر نامه ای که خواندیم تحریر آن سیاه است

بیدل به هرچه پیچید دل غیر داغ کم دید

این محفل کدورت آیینه ای و آه است